Blog: Corona

Corona perikelen.

(De ontwikkelingen gaan zo snel dat deze blog ws alweer verouderd is wanneer je hem leest).

Gelukkig zijn er heel wat jongeren met wie het best goed gaat in deze gekke periode. Voor veel jongeren die (pre corona) in het dagelijkse leven last hebben van de vele prikkels die de maatschappij met zich meebrengt, is het misschien wel relaxed: iets meer in je persoonlijke space of bubbel zitten.

Toch heeft deze pandemie, in mindere of meerdere mate, invloed op alle jongeren: het spontane is er wel af want je kamer (en je familie) heb je intussen genoeg gezien en naar mensen die je langere tijd niet gezien hebt, voel je misschien wat drempels. Online is prima, maar bijna álles online is te veel: als jongere heb je gewoon behoefte aan live contact en verbinding met leeftijdgenoten. In de praktijk zie ik (naast de tieners met wie het gewoon oké gaat) over het algemeen 2 varianten: jongeren die het wel even prima vonden zo en tegen zaken aanliepen toen de maatregelen weer werden versoepeld, en daar tegenover jongeren die vrij zorgeloos door het leven gingen en die zich nu maar met moeite bij elkaar weten te rapen, die verpieteren bij zoveel “suf en saaiheid”….

Daarnaast hebben volwassenen vaak niet door hoeveel invloed deze tijd heeft op jongeren en echt oog hebben voor de belangrijke levensfase waar zij in zitten; het wordt onderschat. Wat soms ook onderschat wordt door volwassenen is de veerkracht, de flexibiliteit en de creativiteit van jongeren om er wel (of weer) iets van te maken.

Weinig perspectief

Toekomstperspectieven veranderen: je kan niet naar de open dag van een (vervolg) opleiding, stages gaan niet door, (bij) banen vallen weg, school is online (heb je überhaupt wel de juiste richting gekozen vraag je je misschien nu extra af) en dan hebben we het nog niet eens gehad over alle activiteiten die je normaal deed, (of nog niet misschien, maar waar je wel naar uitkeek) zoals een weekendje weg, in de kroeg hangen, lekker dansen, kussen in het fietsenhok, shoppen, een stedentrip, naar een festival of concert gaan, even lunchen in een restaurantje, uitvinden of je op jongens of op meisjes valt,  na het sporten chillen bij de sportschool etc.

Misschien heb je ook nog geldstress, zie je de muren op je af komen in je studentenkamer(tje), heb je geen puf om weer naar je ouders te gaan, heb je (kwetsbare) familieleden al een hele tijd niet meer gezien… heb je sowieso minder zin om erop uit te gaan en kun je de woorden Online, anderhalve meter, mondkapje en vaccin zo langzamerhand niet meer horen.

Wat is normaal?

Het is normaal om nu last te hebben van een gebrek aan zingeving, gevoelens van eenzaamheid en depressieve gevoelens, daarover weer gevoelens van schaamte en tot slot een schuldgevoel. Af en toe hier last van hebben hoort er ook gewoon bij. Het is gewoon echt geen gemakkelijke tijd. (Vul alle andere woorden die je kan verzinnen hier gerust in, ik denk er net zo over)

In deze leeftijdsfase hoort het er ook bij om je nu automatisch meer te richten op je leeftijdgenoten, op hoe zij dingen doen, of juist laten, online en offline.  Om je horizon te verbreden door nieuwe ervaringen op te doen, door deze te delen, om je grenzen te verleggen en om je los te maken van je ouders/ verzorgers. Het is net alsof een peuter die wil leren lopen, vastgebonden wordt aan een stoeltje. Ook al bedoelen ze het thuis goed: juist met hen wil je even niet zoveel. Of juist wel maar heb je een beroerde thuissituatie. Het gebrek aan zicht op wanneer dit gedoe nu eindelijk eens klaar is, een gebrek aan perspectief, kan killing zijn.

Wat kan helpen?

Toch zijn de simpele dingen vaak helpend: een dagstructuur (dus zet je wekker en ga voor middernacht naar bed), gezond(er) eten, naar buiten gaan voor een (zoveelste) rondje park, zet de muziek eens flink hard, gebruik niet meer alcohol en drugs dan voor Coronatijd, ga voor mijn part weer wat bouwen met je oude lego of Pokémons vangen, ruim je kledingkast op en ga dingen ruilen met vriendinnen…

Zelfzorg is niet per se aan yoga doen, onder de douche alles letterlijk van je af spoelen of een meditatie waar je “zen” van wordt…het is soms ook heel hard naar foute muziek luisteren, boksen of een stuk doelloos fietsen.

Wat ook helpt (wetenschappelijk bewezen) is om elke dag een paar dingen op te schrijven die wel prima waren, het hoeft niet fantastisch te zijn maar prima is genoeg. Op sommige dagen kun je met moeite misschien 3 dingen noemen, op een andere dag heb je zo een rijtje van 10 (3 is trouwens echt genoeg). Na een week begin je al echt verschil te voelen. Je kan het truttig vinden maar probeer het eens.

Zoek iemand op met wie je echt een klik hebt en deel je gedachten (en gevoelens), ik weet zeker dat je niet de enige bent die zich nu zo voelt.

Er komen echt betere tijden aan, binnenkort ziet alles er waarschijnlijk weer wat beter uit!

(En Ik weet ook, dat als je je (te) rot voelt, dat nu echt heel anders voelt).

Probeer het in elk geval niet weg te stoppen, als je erkent dat het nu eenmaal zo is, dan ebt het vaak sneller weg. Mocht het je echt in de weg gaan zitten, en je te lang (echt langer dan 2 weken bijna aan 1 stuk) last hebt van het overwegend negatieve gevoel, durf dan om hulp te vragen. Misschien eng, maar soms lukt het (even) niet meer alleen en heb je een zetje nodig. Desnoods “online”.