Over mij

Hoe ik begon….

In 1999 ben ik gestart met het werken met jongeren. Telkens komt deze doelgroep terug op mijn pad. De snel wisselende fases en de zoektochten die zij doorlopen, die blijven mij aantrekken. Een heel groot stuk van de identiteit wordt in deze periode gevormd. Ik geloof dat het vormen van die identiteit minder moeilijk hoeft te zijn dan dat ik vaak zie bij jongeren. En dat bepaalde ervaringen, juist in deze periode, hen kan vormen (maar ook kan opbreken). Ik vind het belangrijk dat zij in deze fase al gaan ontdekken hoe ze in elkaar zitten, en gun hen dat ze juist nu al meer gaan leren vertrouwen op hun innerlijke wijsheid.

Wie ben ik? 

Mijn naam is Jobke (1977) en vanaf jongs af aan ben ik geboeid door de mens. Zo lang ik me kan herinneren ben ik nieuwsgierig naar de beweegredenen en drijfveren, of het gebrek daaraan, bij de ander. Ik vond als kind al, de rollen die men innam fascinerend. Dan zei iemand bijvoorbeeld het gaat goed…maar dan voelde of zag ik, dat dat niet zo was. Of iemand gedroeg zich in gezelschap soms anders dan wanneer je alleen met hem of haar was. Ik vond dat verwarrend.

En toen?

Ik wilde altijd het waarom weten van dingen. Ik zag meer details en voelde meer sferen aan dan dat ik herkende bij anderen. Het vele, snelle en diepere doordenken over alles, kon ik parkeren door veel te lezen. Het stond voor mij al vroeg vast dat ik met mensen wilde werken.

Ik voelde me vaak te, en zo werd ik ook wel ervaren door anderen (en nog wel eens hoor, alleen nu raakt het me minder). Maar ik was te nieuwsgierig, te emotioneel, te gevoelig, te bijdehand, te ongeduldig, te snel (in denken, praten, schakelen), te zwaar op de hand etc. Zie ook: blog TE.

Binnenstebuiten

Het gevolg was, (want ik zocht wel naar de verbinding met anderen) dat ik me als een kameleon ging aanpassen en ging pleasen: ik voelde namelijk snel aan wat er nodig was en wat de ander wilde. Vaak wist ik al wat iemand kon gebruiken, voordat diegene het zelf doorhad. Vervolgens vond ik het dan vreemd wanneer iemand dat zelf (nog) niet doorhad. Zie ook blog: Wat is hooggevoeligheid?

Het maakte voor mij heel erg uit in welke omgeving ik was. Dat geldt voor iedereen maar voor mij was het een verschil van dag en nacht. Voelde ik me op mijn plek dan kon ik bergen verzetten. Voelde ik me niet voldoende gezien, gehoord (onveilig) dan kwam de TE omhoog, dan raakte ik heel snel onder- of overprikkeld. Dan haakte ik (intern) af en kwam die kameleon omhoog. Het was een soort automatische stand.

Ik heb lange tijd binnenstebuiten geleefd en nog langer hing mijn eigenwaarde af van wat anderen van mij vonden (afwijzingsgevoeligheid). Daarnaast was er, tijdens mijn eigen pubertijd en adolescentiefase, een reeks gebeurtenissen, die er niet aan bijdroegen dat ik mij kon afzetten tegen mijn ouders en mijn identiteit in mijn eigen tempo kon ontwikkelen (overleefstand). Pas ver in de volwassenheid heb ik leren omgaan met mijn (prikkelzoekende) hooggevoeligheid (hsp/hss), met een hoofd wat vrijwel altijd ‘aan’ staat en automatisch altijd maar verbanden legt, ook in ‘rust’stand.

Dunne lijntjes

Er is bij mij altijd sprake geweest van een dun lijntje tussen over- en onderprikkeling. En met een voet op de rem en met een voet op het gaspedaal is het moeilijk om je balans te houden.

Ik weet wat het is om te vallen en weer op te staan. Ik ken zelf alle fases van stress maar al te goed.

Ik weet ook wat het is om te vallen, op te willen staan en dat niet te kunnen. Dat je systeem het stukje schouders eronder en door lange tijd weigert. Dat rust en een tijd goed slapen, niet voldoende helpen…dat eigenlijk niets helpt…. Ik heb toen heel duidelijk gevoeld aan álles dat ik het het op mijn manier en tempo moest doen. Ik accepteerde alle consequenties die vast zaten aan míjn manier. Ik heb heel wat in moeten leveren en mijn identiteit los moeten koppelen van werk. Ik moest helemaal terug naar ‘zijn’.

Sindsdien kan ik zeggen dat ik vrijwel niets meer doe wat me niet ligt, wat ik niet leuk vind of wat niet bij me past. Soms ontkom ik daar natuurlijk niet aan maar dan doe ik iets toch weloverwogen. En veel meer op intuitie. Mijn levenskwaliteit is er met grote sprongen op vooruit gegaan. Ik ben innerlijk flink veranderd, maar toch nog steeds dezelfde gebleven.

Ervaring

Door mijn jarenlange werk binnen de jeugdhulpverlening, waarin ik te maken kreeg met hechtingsproblematiek, systemische problematiek, loyaliteitsproblemen, (generationele) trauma’s, vicieuze cirkels, persoonlijkheidsstoornissen en verslavingen, en door mijn huidige baan, als schoolmaatschappelijk werker (voortgezet onderwijs), heb ik veel ervaring opgedaan in het individuele- en systemisch werken met jongeren en hun ouders/verzorgers.

Van mijn persoonlijke levenservaring, als ervaringsdeskundige, maar ook van mij in de rol van partner, moeder (van onze lieve zonen uit 2006 ♥ en 2009 ♥) dochter, zus en vriendin heb ik het meest geleerd!

Ik ken de zorg en de hulpverlening vanuit allerlei hoeken en lagen als cliënt, dochter, moeder en als mantelzorger.

Door mijn persoonlijke processen en door alle opleidingen, trainingen en cursussen van de afgelopen jaren (op het gebied van hooggevoeligheid van kinderen, jongeren en volwassenen, schuld en schaamte, afwijzingsgevoeligheid, familieopstellingen, coaching/therapie met beeld, coachen op gedrag, werkhouding en faalangst, systemisch coachen en veerkracht/ weerbaarheid, Polyvagaal theorie en IEMT Practioner; Integral Eye Movement Therapy) is mijn ervaring en kennis verder uitgebreid.

Mijn weg heeft me gevormd en ervoor gezorgd dat ik sta waar ik nu sta, sterker nog: het is mijn (super) kracht geworden .

Die weg voor jou, of je zoon of dochter hoeft niet zo moeilijk te zijn; wanneer je maar de juiste mensen treft die samen met je op zoek gaan naar de rode draad. En geloof me: die mensen zijn er echt…

Wil jij ook meer grip en veerkracht? 

Neem hieronder contact met mij op om samen te kijken wat je volgende stap is.