Artikel: Inkijkje Beeldkracht

Ze zat al lange tijd niet lekker in haar vel….

Ik vroeg haar wat voor haar automatisch gedrag is, wat ze verder zou willen onderzoeken.

Ze vroeg zich af of ze wel goed genoeg was, ze wilde graag alles goed doen, en goed zijn, in dingen….

Ze vertelde verder en ik vroeg door. In reactie op haar verhaal benoemde ik de term rejection sensivity (afwijzingsgevoeligheid), en ze beaamde meteen, verbaal en non-verbaal, dat het hem daarin zat.

Ze mocht een poppetje pakken dat zich afgewezen voelde. Ze pakte een kaboutertje (van Sneeuwwitje) en ik zag haar niet echt reageren op de kabouter. Ik vroeg haar of dit het poppetje was dat zich afgewezen voelde.

Nee dit was niet het juiste poppetje, dit poppetje voelde zich klungelig en deed dingen niet handig, maar voelde zich niet per se afgewezen.

Ze mocht van mij een poppetje pakken dat beter paste. De kabouter hoefde niet weg.

Wat had je nodig?

Ze pakte een meisje en zei: deze is goed!

Ik vroeg haar wat het meisje nodig had gehad.

Haar antwoord was dat het een Plek nodig had gehad.

Ik vroeg haar bij de dieren een vader en een moeder te zoeken die het meisje een plek gaven.

Ze pakte een olifant als vader en een giraf als moeder.

Ze zei dat ze zich overschaduwd voelde door de dieren, ze voelde de benauwdheid in haar keel.

Ik zet het poppetje op de rug van de vader, en vraag of het zo beter was. Het was beter zo.

Adem in, adem uit……

Ze zuchtte en leunde achterover. Ik liet haar diep ademhalen, ik vroeg haar haar voeten stevig op de grond te zetten en haar ruggengraat in de stoel te voelen.

Ik vroeg haar wat deze vader bood aan het meisje. Hij bood het meisje ondersteuning en ontspanning. Ze zei dat de moeder het meisje nabijheid, liefde en bescherming bood.

Verderop in de sessie kwam omhoog dat het zich afgewezen voelen ook te maken had met het niet gezien worden. Hierdoor is haar onzekerheid te sterk geworden.

Op de basisschool is ze een aantal jaren gepest, ook verhuisde ze toen. Iedereen was druk, maar nooit met haar. Zij redde zichzelf wel. Ook al was ze pas 4, en er nog lang niet aan toe: ze fietste elke dag mee met de grote kids, 7 km naar school.

We kwamen terug bij de kabouter, die ook nog op tafel stond.

Lachen om een kabouter

Ook voor deze kabouter zochten we innerlijke ouders. Ze kon erom lachen, hoe bizar dat een kabouter zoveel in je op kon roepen . Ze kon achteroverleunen en voelde dat haar buik zich langzaam kon ontspannen. We keerden terug naar de afwijzingsgevoeligheid.

We kwamen erop uit dat het voor haar heel lastig was om op een gezonde manier haar behoeftes duidelijk te maken aan anderen. Ik vroeg haar een poppetje te pakken wat de behoeftes inhoudt. Daarna pakte ze de poppetjes voor alle manieren waarop ze wel uitreikte naar anderen.

Ze pakte poppetje voor de stoere manier, de achteloze manier, de kleiner makende manier, de boze manier, en ze pakte een poppetje voor de angstige manier om uit te reiken.

We stopten bij het vijfde poppetje, want er kwamen veel emoties vrij. Ik denk dat ze er anders nog wel een aantal kon pakken.

We stonden stil bij wat er gebeurde in haar lichaam. Ik begeleidde haar bij haar ademhaling.

Resultaat:

Ze was verdrietig omdat ze alle maniertjes en trucjes voor haar op tafel zag staan. Ze zag nu dat wanneer ze boos deed, ze eigenlijk gewoon een knuffel nodig had. En dat wanneer ze heel achteloos deed, ze zichzelf ook niet serieus nam….

Ik vroeg haar later of ze een poppetje kon pakken dat op een gezonde, duidelijke en volwassen manier haar behoefte kenbaar kon maken. Ze pakte een groter poppetje uit de kast.

Ik gaf haar aan dat dit deel (op een gezonde manier kunnen uitreiken) al in haar zat, het was alleen een ondergeschoven kwaliteit. Met dit deel kon ze gaan oefenen, zodat ze dit deel van zichzelf beter kon leren kennen. Ik gaf haar huiswerk mee. En ik liet haar foto’s maken.

Ze gaf na afloop aan dat het voelde alsof er kwartjes vielen en er meer ruimte was ontstaan. Ze had wel een paar nachten slecht geslapen, en was beroerd geweest.

Een paar weken later appte ze, nu dat ze oefende om beter haar behoefte duidelijker te maken in haar omgeving, nam haar onzekerheid af en haar energie nam toe.